Huis

Mijn vriendin en ik wonen alweer bijna twee jaar in hetzelfde huis. We zijn al zes jaar samen, dit is ons vierde huis samen. Mijn vriendin wil een huis met een tuin, met katten en kinderen en buren die naar ons zwaaien en met een groene en een zwarte bak voor de deur waar we ons afval in kunnen scheiden en een achterom om met onze fietsen via de tuin in de schuur te kunnen komen. Ik wil niets. Ik wil zoveel mogelijk stilte en alleen zijn. Ik wil haar wensen vervullen, zodat ik stilte om me heen hoor, met af en toe een gelukzalige zucht. Mijn vriendin heeft een nieuw huis op het oog. Ze heeft onze inkomens berekend. Als we in een tabel wat getallen van links naar rechts verschuiven, of andersom, dan komen we in aanmerking voor het nieuwe huis, en mogen we het huren.
We lopen over straat. Het nieuwe huis is vijftien minuten lopen van het huis waar we nu wonen. Als we de straat uitlopen, pak ik de hand van mijn vriendin vast, ik ben nuchter, ik heb niet gedronken. Mijn vriendin kijkt me aan en zegt dat ze niet wist dat ik iemand ben die de hand van zijn vriendin vastpakt. Ik laat haar hand los en zeg dat ik dat deed omdat ik nuchter ben, dat ik mezelf niet ben. Mijn vriendin zegt dat ze het niet erg vindt. Ze probeert mijn hand weer te pakken, maar ik heb mijn handen in de zakken van mijn jas gestoken. Als we naar het nieuwe huis lopen, lopen we langs een park.
Door het park jogt een groep zwangere vrouwen. Het zijn er zeker zeventien. Ik pak de hand van mijn vriendin vast en trek haar naar beneden, om ons te verstoppen voor deze gestoorde onheilsbrengers. Vanachter een struik kijken we naar de joggende, zwangere vrouwen. Ze dragen felgekleurde kleding over hun bolle buiken en lijken zich niet te schamen. Op onze knieën sluipen we verder naar de nieuwe woning. Het wordt langzaam donker, we bereiken de nieuwe woning. Mijn vriendin durft de voortuin in te lopen en kijkt door de ramen van het nieuwe huis naar binnen. Ik kijk om me heen. Een overbuurman kijkt wat we aan het doen zijn. Mijn vriendin kijkt met haar handen tegen het raam bij de nieuwe woning naar binnen en zegt dat er nog een hoop werk aan de winkel is.

Tweede boek

Eigenlijk moet ik aan mijn tweede boek werken. Ik heb een eerste boek geschreven, een tweede boek is dan een logisch vervolg. Het probleem van het tweede boek is dat ik al helemaal weet hoe het verhaal gaat, ik weet hoe het begint, ik weet wat er daarna komt, ik weet hoe het boek afloopt, het is zonde om het allemaal nog uit te schrijven. In mijn hoofd is het tweede boek perfect, het tweede boek uittypen doet afbreuk aan de perfectie. Dus lig ik op de bank, houd mijn buik in en denk aan mijn tweede boek.
Ik zet de televisie aan en uit. Ik zet muziek op en af. Ik loop naar de boekenkast, ik zie alle boeken die ik nooit zal lezen, ik pak een boek uit de kast en sla het voorzichtig open, zodat ik het misschien nog aan iemand cadeau kan doen als ik weer eens vergeten ben een verjaardagscadeautje te kopen. Ik hoor hoe mijn vriendin, boven, haar werkkamer uitloopt en naar het toilet gaat. Ik kijk op mijn telefoon of ik nog nieuwe e-mails heb, ik heb geen nieuwe e-mails. Ik pak wijn uit de koelkast, schenk een glas wijn in, drink het glas leeg en schenk een nieuw glas wijn in. Ik ga aan tafel zitten en klap mijn laptop open. In de weerspiegeling van het zwarte scherm zie ik mezelf. Met mijn duim en wijsvinger draai ik dikke rechtopstaande punten van mijn haar. Door het raam zie ik hoe de achterburen in hun tuin staan te roken. Aan hun waslijn hangen twee roze fleecetruien. De truien hangen aan een klerenhanger en draaien dansend, in de wind, een schokschouderende dans. Ik zet mijn laptop aan en probeer alles te vergeten wat ik bedacht heb.

Twee dromen

In mijn jeugd had ik twee dromen die realiteit moesten worden. Wat er verder met me gebeurde maakte me niet uit. Als de twee dromen maar uit zouden komen. De eerste droom was om iemand dood te zien gaan. De tweede droom was om getuige te zijn op iemands huwelijk. Nog twaalf nachtjes slapen en dan komt de tweede droom ook uit.