Softijs

Sinds ik ontdekte in leven te zijn denk ik iedere dag aan mijn dood. Mijn begrafenis krijgt steeds meer vorm. Ik heb bijna de hele dienst uitgedacht. Het sterven ontbreekt nog. Vandaag bedacht ik dat iedereen bij binnenkomst in het auditorium een softijsje krijgt. Bij de ingang staat een kraampje. Een echtpaar dat normaal op kermissen en braderieën staat is ingehuurd. Ter plekke wordt voor iedereen softijs in een oubliehoorn getapt. Likkend luisteren de mensen naar de toespraken en mijn drie lievelingsliedjes. Tranen stromen over het softijs en worden weer opgelikt. Krakend verdwijnen de oubliehoorns langs hangende mondhoeken. Met wat pech schijnt de zon.