Facebookexperiment II

Op Facebook plaatste ik het volgende bericht:

Hoi Facebookvrienden. We schreven al eerder samen een verhaal. Weten jullie nog? Natuurlijk mislukte het, maar dat was niet erg. We gaan het gewoon nog een keer doen. Jullie moeten woorden noemen. De eerste vijf verwerk ik in een verhaal. Vijf, want anders wordt het te lang.

Vorige keer maakten we dit:

http://joubertpignon.blogspot.nl/2012/08/facebookexperiment.html

De volgende vijf woorden ‘Eendendipsaus’, ‘Baleinjurk’, ‘Schoonfamilie’, ‘Strokarton’ en ‘Mezelf’ kwamen als eerste vijf binnen en toen schreef ik dit:

Het is eerste kerstdag. We hebben de uitnodiging weer niet afgeslagen, we zijn te beleefd, we zijn bange en brave blanken en nu zitten mijn vriendin en ik aan een tafel bij mijn schoonfamilie. Op de tafel heeft de moeder van mijn vriendin een wit papier gelegd. Op het papier: gouden kerstbomen, rendieren en sterren. Er is van alles op televisie, maar de grote mensen willen met elkaar praten. Om de beurt vertellen we hoe onze levens er op dit moment uitzien. We luisteren beleefd naar elkaar en wachten tot we aan de beurt zijn. De moeder van mijn vriendin heeft eendendipsaus gemaakt en op tafel gezet. Naast het bakje eendendipsaus staat een schaaltje met kersttoastjes in de vorm van kerstbomen, rendieren en sterren. Mijn vriendin en ik eten, natuurlijk, geen dieren en nemen af en toe een droog toastje. Ik zorg dat ik om de beurt alle vormen eet. De moeder van mijn vriendin draagt een baleinjurk met een klein, zelfgebreid jasje eroverheen. Als iemand anders iets vertelt, zakt ze achterover in haar stoel en houdt de bovenkant van het jasje dicht en wacht ze op haar beurt. Als alle kersttoastjes opgegeten zijn, is er nog veel eendendipsaus over. De moeder van mijn vriendin gaat naar de keuken en komt terug met het hoofdgerecht: varkenshaas met sperziebonen in een zelfgemaakt bakje van strokarton. Mijn vriendin en ik zeggen dat we geen dieren eten. De moeder van mijn vriendin zegt dat bacteriën ook dieren zijn, dat er op groenten bacteriën zitten. Ik zeg dat bacteriën een vrij leven hebben, dat hun snavels en staarten niet worden afgeknipt, dat bacteriën niet in kleine hokken leven waar ze vol worden gespoten met hormonen en waarin ze in hun eigen uitwerpselen moeten slapen. De moeder van mijn vriendin zegt dat ze meestal biologisch vlees eet, maar dat ze dat eigenlijk te duur vindt. Ik zeg dat biologisch vlees niet eens één procent van de totale vleesmarkt uitmaakt, maar dat iedereen het zelf moet weten, dat mijn overtuiging die van mezelf is. Ik ben te laks om een evangelist te zijn. De vader van mijn vriendin zegt dat ik niet aan de beurt was om iets te vertellen. Mijn vriendin en ik halen de sperziebonen die het vlees niet hebben aangeraakt uit het bakje en stoppen ze in onze monden. Met volle monden wensen we iedereen een zalig en gelukkig kerstfeest toe.

Onverlaten spannen ijzerdraad

Onverlaten spannen ijzerdraad
over weg
Een automobiliste in
het Friese Oudehaske
zag gisteravond
net op tijd
een gespannen ijzerdraad
over de weg
Ze stopte
maakte de draad los
en belde de politie
De politie is op zoek
naar de dader(s)

Karaoke

Ik ben in een Chinese karaokebar. Een vriend van een vriend is jarig. Ik heb de vriend beloofd mee te gaan. Eigenlijk wil ik de nieuwste aflevering van Voetbal International kijken. Ik heb werk, ik wil geen sociale achterstand oplopen, ik moet op mijn werk mee kunnen praten over Voetbal International. Ik ga mee, mijn vriend zegt dat we gratis kunnen drinken. De vriend van de vriend heeft via Groupon de karaokebar voor twee uur afgehuurd. We krijgen ook honderdvijftig bier erbij, alles voor dertig euro. Er zitten geen hapjes bij. In de karaokebar zijn alle hits beschikbaar, we kunnen ze gewoon zingen. Maar wel in een Chinese versie. Het is lastig kiezen. Zingen we mee met 儀表燈的天堂, een echte evergreen, of kiezen we voor 昨天 of voor het altijd populaire 我沉默 van Van Dik Hout (厚木). We kiezen voor 時鐘 van 酷玩. Met drie mensen zingen we, fonetisch, de tekst van 酷玩:

燈熄了，我不能保存
潮汐，我試圖遊反對
把我在我的膝蓋上
哦，我求，我謹此陳辭，請唱

出來的東西說出來
關閉我的頭拍攝的蘋果
麻煩，不能被命名為
老虎等待被馴服唱歌的

您
您

混亂從未停止
關閉牆壁和滴答作響的時鐘
會回來接你回家
我不能停止我知道唱的調

出來後，我的海洋，
被詛咒的錯失機會
我的治療方法的一部分
還是我本病的一部分，唱歌

你是，你是，你是
你是，你是，你是

沒有別的比較
沒有別的比較
沒有別的比較

您
您

家，家，我想去的地方
家，家，我想去的地方
家，家，我想去的地方
家，家，我想去的地方

Een dik meisje, met rode lippen en iets te grote borsten, speelt de baspartijen mee. Ze heeft geen echte basgitaar in haar handen, maar plukt aan een fantasiebasgitaar die ergens in de lucht zweeft. Meestal zit ze er net naast. Maar niemand doet moeilijk. Het is feest.

Een broer en een zus zingen een liefdesliedje dat voor één stem bedoeld is. Ze doen hun best. Ze houden elkaar stevig vast en ik zie een kleine bobbel in de broek van de broer. De twee Aziatische barkeepsters kijken voor zich uit. Soms kijkt er één op de klok. Als iemand een glas drinken besteld, zet een barkeepster een streepje op een blaadje.

De jarige krijgt ironische cadeaus: platen met Duitse muziek en het hoofd van Albert Verlinde gemaakt van chocolade. Iedereen moet erg lachen om de cadeaus. Ik ben geen liefhebber van ironie. Ironie is een schild waarvan je nooit weet uit hoeveel lagen het bestaat.
De mensen blijven maar doorzingen. Ze willen waar hebben voor de dertig euro en zingen bekende hits in Chinese karaokeversies. Ik lees vanaf het scherm mee, maar herken de nummers vaak niet. Aan de bovenkant van het opleesscherm zijn reclames te zien van Apfelkornshots, de prijzen zijn niet ongunstig.

Natuurlijk mag er binnen weer niet gerookt worden. Buiten zie ik een beroemde recensent (die mensen bestaan nog, net als stoomtreinen, stripboeken en kokosbrood) heen en weer schuifelen voor een Chinese massagesalon. Hij bestudeert de prijzen die op het raam van de salon geplakt zijn. Hij kijkt in zijn portemonnee. De wind waait door zijn slappe haren. Een Chinese vrouw doet de deur open. De recensent vraagt of hij gemasseerd kan worden. De vrouw steekt haar duim omhoog. De recensent vraagt of de vrouw tijdens het masseren kan blaffen als een hond. De vrouw wrijft met haar duim over haar wijsvinger. De recensent gaat naar binnen, hij likt over zijn toch al vochtige bolle lippen. Ik schiet mijn peuk de straat op.

De broer en de zus zijn nog steeds aan het zingen. De rest van de mensen kijkt naar de broer en zus die aan het zingen zijn. De broer en zus wrijven met hun bovenlichamen langs elkaar.
Ik kijk naar mijn vriend en maak een hoofdbeweging in de richting van de deur. Hij schudt 沒有 met zijn hoofd. Ik wil nog maar een glas bier bestellen. Als ik een glas bier bestel, wrijven de Aziatische barkeepsters met hun duimen langs hun wijsvingers, daarna wijzen ze op het blaadje waar honderdvijftig streepje op staan. Ik voel de tieten van het dikke meisje in mijn rug prikken en in de verte hoor ik het geblaf van een hond.

Videointerview door Michael Minneboo

Bron

Filmpje

Mijn goede vriend Andy is een ex-profvoetballer. We leerden elkaar kennen toen ik nog als journalist voor een voetbalblad werkte. Ik moest hem een keer interviewen. Andy speelde destijds in Italië en ontving mij bij hem thuis. Na het interview bleven we nog lang napraten. We bleken in dezelfde soort achterstandswijk te zijn opgegroeid en we waren ongeveer even oud. Hoewel hij geen al te lekkere wijn schonk, dronk ik iedere keer netjes mijn glas leeg. Toen ik beschonken mijn hotel op wilde zoeken en aan Andy vroeg of hij een taxi voor me wilde bellen, pakte hij mijn arm vast. ‘Pik,’ zei hij, ‘waarom blijf je niet hier slapen, dan kun je morgen de training bekijken.’ Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag ging ik mee naar de training. Na afloop signeerde Andy zijn trainingsshirt voor me en vloog ik naar huis om het interview uit te werken. Andy hoefde het interview niet te accorderen. ‘Als je de essentie van het gesprek maar weten te vangen, pik,’ zei hij.
Na het interview hielden Andy en ik contact. Af en toe zocht ik hem op. Niet als journalist, maar nu als vriend. Als hij in Nederland was, kwam hij bij mij op bezoek. Dan wilde hij altijd steengrillen. Het werden lange, gezellige avonden. Andy bracht altijd wijn mee. Hoewel hij steeds rijker werd, ging zijn smaak er niet op vooruit. Ik dronk natuurlijk gewoon door. Als twee vrienden samen wijn drinken, is het alsof je elkaars bloed drinkt.

Inmiddels is Andy gestopt met voetbal. Ik werk niet meer voor een voetbalblad, maar in een dierenwinkel. We zijn allebei steeds dikker aan het worden en hebben besloten samen drie keer in de week te gaan zwemmen. Om wat kilo’s van onze harige buikjes af te zwemmen.
Als ik met Andy in het zwembad ben, vind ik het altijd spijtig dat we in aparte kleedhokjes zitten. Ik vind het mooi om naar zijn tatoeages te kijken, die over zijn lichaam bewegen als hij zijn spieren aanspant. Na afloop drinken we dan nog een paar glazen wijn. Ik zorg dat ik degene ben die bestelt, Andy betaalt. Daarna zet Andy me thuis af. Ik moet meestal de volgende dag weer werken, Andy gaat dan vaak nog een filmpje huren.
Op een avond lag ik om half elf in bed. Ik zou de volgende dag weer vroeg moeten werken. Ik lag nog wat te lezen in Trout Fishing in America van Richard Brautigan. Het raam stond open, zodat ik in bed kon roken en toch in een frisse kamer zou slapen. Ik hoorde hoe er een auto onder mijn raam stopte. ‘Joubert!’ hoorde ik iemand roepen, ‘Joubert!’ Andy! Dat was de stem van Andy! Ik stapte uit bed en keek uit mijn raam. ‘Andy? Wat doe jij hier?’ vroeg ik. ‘Ik vroeg me af,’ schreeuwde Andy naar boven, ‘of je zin hebt om weer eens bij mij te komen slapen, net als vroeger!’ ‘Is je vriendin dan niet thuis?’ vroeg ik fluisterend. ‘Ze is een week op vakantie, met de hondjes!’ riep Andy. ‘Ik kom,’ fluisterde ik, ‘maar stop alsjeblieft met schreeuwen.’ ‘Wat?!’ schreeuwde Andy. ‘Schreeuw niet zo!’ riep ik terug. ‘Oké!’ schreeuwde Andy. Ik kleedde me aan, legde een bladwijzer tussen mijn boek en liep naar beneden toe.

Een kwartier later waren we bij Andy thuis. Hij zei dat hij zin had om een filmpje te kijken, op de grote televisie in zijn slaapkamer. ‘Goed,’ zei ik. We gingen naar zijn slaapkamer. Op zijn bed had hij twee Ajax-pyjama’s klaargelegd, alle twee keurig uitgespreid. We trokken onze kleren uit. ‘Wat een mooie pik heb jij,’ zei Andy toen hij mijn pik zag. Hij begon mijn pik te strelen. Omdat de tepels van Andy ook al hard waren, streelde ik ze. ‘Oh, lieve Andy,’ kreunde ik terwijl ik zijn tepels streelde, ‘hier heb ik lang van gedroomd.’ ‘Ik ook, lieve Joubert,’ antwoordde hij geil. Mijn hand ging langzaam naar beneden, naar zijn vagina. We lieten ons op het ronde bed van Andy vallen. Ik begon hem te vingeren, terwijl Andy me pijpte. We kreunden van genot en kwamen heerlijk klaar. Vervolgens begon ik met mijn mond aan zijn tepels te sabbelen.
Na nog een poosje met elkaar gespeeld te hebben, strekten we ons uit en gingen we dicht tegen elkaar aan liggen. De pyjama’s trokken we niet aan. Andy zei dat hij net een filmpje had gehuurd, Zombieland. Hij had hem al vier keer gezien, maar vond de film iedere keer toch weer spannend. We zetten de film op en ik streelde Andy over zijn tatoeages. Andy zei dat hij mijn naam op zijn lichaam gingen laten tatoeëren. Ik mocht zelf een plekje uitzoeken. Daarna knipoogde hij naar mee. Na elkaar nog wat gekust te hebben, vielen we hand in hand in slaap. Omdat we het zo naar onze zin hadden, hebben we nog regelmatig seks met elkaar. Zijn vriendin en de hondjes weten er lekker niets van. Wel hoop ik dat Andy binnenkort eens een andere film huurt dan Zombieland, hoe spannend die film ook is.

Kroeg

Twee mannen zitten samen in de kroeg. Het zijn al heel lang vrienden van elkaar. Ze zien elkaar bijna nooit meer. Ze zijn samen opgegroeid en zagen elkaar tijdens het opgroeien bijna iedere dag. De ene man heeft twee kinderen bij zijn vorige vrouw en probeert nu met zijn nieuwe vrouw ook een kind te krijgen. De andere man heeft een drukke baan aan de andere kant van het land, iedere dag moet hij minstens vier uur in de trein zitten. Twee uur heen, twee uur terug, als het meezit. De twee mannen hebben eindelijk weer eens afgesproken. Eigenlijk wilden ze de afspraak allebei afzeggen, omdat ze te moe waren en eigenlijk gewoon op de bank televisie wilden kijken. Hun vrouwen zeiden dat ze moesten gaan. Dus gingen ze.
Het is druk in de kroeg. De muziek staat hard. De twee mannen hebben een tafeltje gevonden onder een kast met trofeeën. Om elkaar te kunnen verstaan moeten de mannen voorover buigen en in elkaars oor schreeuwen. De ene man schreeuwt in het oor van de andere man dat hij niet kan geloven dat hij iedere dag vier uur lang in de trein zit. ‘Haal toch je rijbewijs!’ schreeuwt hij. De andere man schreeuwt dat hij niets met auto’s heeft, dat hij het liefste zou gaan lopen, maar dat hij dan nog langer onderweg is. De andere man schreeuwt dat lopen sneller gaat dan wanneer je met de auto gaat. De ene man moet lachen en schreeuwt dat dat onzin is. ‘Oké,’ schreeuwt de andere man, ‘we doen een wedstrijd.’ Hij wijst naar de bar. ‘Wie het eerste bij de bar is, krijgt honderd euro. Jij gaat met de auto, ik ga lopend. Je krijgt een half uur voorsprong,’ schreeuwt de andere man. Hij laat zich achterover zakken en kijkt de andere man aan. De ene man schreeuwt dat de auto het veiligste vervoermiddel is. De andere man schreeuwt dat hij nog nooit in de krant heeft gelezen dat een dronken wandelaar een peuter doodliep. De ene man schreeuwt dat hij het niet te laat gaat maken, omdat hij morgen zijn kinderen heeft. De ene man schreeuwt tegen de andere man of hij nog een laatste biertje wil. De ene man staat aan de bar om nog twee biertjes te bestellen. De muziek valt stil. De mensen in de kroeg praten nog even door en horen dan wat ze eigenlijk aan het zeggen zijn. De mensen die naar de pratende mensen luisteren, horen dat ze eigenlijk naar niets aan het luisteren zijn.

Boek cadeau doen

Voor mensen die mijn boek cadeau willen doen tijdens de feestdagen en graag een gesigneerd exemplaar cadeau willen doen:

Stap 1: Print onderstaand plaatje uit
Stap 2: Plak het plaatje in het boek

Succes!

Kerstavond

De mensen willen naar huis. Natuurlijk sneeuwt het weer niet. Op het perron wachten de mensen tot de trein komt en ze naar huis kunnen. Op het station loopt de duivel rond. Hij loopt heen en weer over perron 3B. De duivel is ongeveer zevenennegentig jaar, is één meter vijfenzeventig groot, heeft alleen haar op de zijkant en achterkant van zijn hoofd en draagt een rode sjaal om zijn nek. Op zijn voorhoofd heeft de duivel een grote, bruine moedervlek. De moedervlek is bolvorming. De duivel loopt langs de mensen die op perron 3B staan te wachten. Als hij langs de mensen loopt, grijnst hij. Zijn kleine bruine tanden zijn dan even te zien.